Burendag, een initiatief van Douwe Egberts en het Oranje Fonds, bestaat inmiddels al twaalf jaar. Nooit eerder aan meegedaan, tot vorig jaar. Nieuwe buurtbewoners organiseerden samen met hun buren een borrel, lekker buiten, gewoon op de stoep voor het huis.
Vorige week viel er weer een uitnodiging in de bus, het lijkt er dus op dat er een nieuwe traditie in onze straat is ontstaan. En gezien de opkomst voldoen ze blijkbaar aan een behoefte. Iedereen neemt wat te drinken en te happen mee, wel zo makkelijk en je verdeelt de kosten onderling.
Het lijkt misschien niet zo bijzonder, maar ik vind het wel bijzonder. In een tijd waarin iedereen druk is met zijn gezin, werk, sport, vrienden en meer, vinden we het als buurtjes blijkbaar toch heel leuk dat dit soort initiatieven worden genomen.
Wat weten we eigenlijk van de mensen waarmee we vaak al jaren in dezelfde straat wonen? Ik in ieder geval voldoende om mij in deze straat al heel lang thuis te voelen.
In de wetenschap dat, mochten we problemen met onze VW bus hebben, de overbuurman nooit te beroerd is er even naar te kijken. Dezelfde buurman gooit al jaren, geheel belangeloos, iedere! avond de Apeldoornse Krant bij ons door de bus. Onze oude buurtjes waarmee we samen naar de OS in Londen zijn geweest, zijn geen buren meer, maar wel “vrienden voor het leven”. En hun “plaatsvervangers”?,  zij vulden destijds de ontstane lege plek op hun beurt weer net zo makkelijk, alsof het altijd zo was geweest. In de zomer zorgen we voor buurkat Pim, niet omdat het moet, maar omdat het kan. Sleutels van elkaars huizen worden uitgewisseld “voor het geval dat”. “Kletspraatjes” op de stoep, al is het maar een snel “Goejesmorgens !”. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik voel mij rijk, dat ik woon in een straat als de onze. Hoe anders was dat in onze eerste flat, s’nachts wakker liggend van de buurman die tot diep in de nacht Andre Hazes hard aan had staan. Ik zie mij nog met mijn badslipper op de muur slaan, na eerst te hebben aangebeld zonder te zijn gehoord. Het mocht niet baten, ik kwam natuurlijk nooit over de muziek heen…. Of die keer dat ze ons kerstpakket in ontvangst hadden genomen. De buurvrouw kwam hem netjes opengemaakt brengen en vertelde doodleuk dat “Het een héél leuk pakket was, met o.a. een Chinees theepotje erin!”. Okee?!!? We hebben het pakket toen maar aan haar gegeven, als dank voor het aanpakken en de verrassing was er nu toch wel af.
Woonplezier, ik ben er van overtuigd dat dat voor een heel groot deel bepaald wordt door je buurtgenoten. Op de televisie zijn genoeg voorbeelden te vinden waar buren elkaar zowat de oorlog verklaren. Vreselijk. Het gaat vaak over recht van overpad, meestal op erven groter dan een voetbal veld. Wat een armoe denk ik dan. Leven en laten leven, als je dat lukt met je buren, dan is een goede buur soms inderdaad beter dan een verre vriend.