Vandaag ga ik dan eindelijk het gezin ontmoeten waar ik de komende 20 weken naar toe zal gaan.  Eens even zien:
adres: check,
namen van ouders en kind: check,
goede zin: check,
schrijfblok en pen: check,
Bij de ingang van de flat ontmoet ik mijn begeleidster, die ook het intake gesprek met mij heeft gedaan. We bellen aan en de deur wordt opengedaan door een nieuwsgierig, ietwat verlegen meisje. Voor haar zal het best een beetje eng zijn, besef ik mij terdege. We doen onze schoenen uit en worden gevraagd om naar binnen te gaan. Hier praten we over van alles en nog wat, en we komen er al snel achter dat M. (uit privacy overweging noem ik niet haar hele naam) heel veel van prinsessen en rose houdt. Niets nieuws onder de zon dus, wat is dat toch, zou dat genetisch bepaald zijn?
De hulpvraag van de ouders luidt: goed leren voorlezen. Ze spreken zelf eigenlijk al best goed Nederlands, maar het voorlezen in het Nederlands vinden ze lastig. Wat is de juiste intonatie, hoe “lees” je leestekens, etc.  In december gaat M. naar school, 2 x in de week gaat ze naar de crèche waar ze haar woordenschat alvast kan uitbreiden. Terwijl wij zitten te kletsen, wordt M. steeds losser en laat ons graag haar beer en boekjes van Nijntje zien. Ze heeft er duidelijk zin in en dit werkt aanstekelijk, ik denk dat die 20 weken voorbij zullen vliegen. Ik bof volgens mij met dit gezin. Met de belofte de volgende keer mooie boeken voor haar mee te nemen, nemen we afscheid.