Na 6 maal bij M. thuis te zijn geweest met een tas vol, door mijzelf uitgekozen boeken, vond ik dat het tijd werd dat M. zelf lid werd van de bibliotheek. Ze is enthousiast genoeg, maar heeft volgens mij thuis geen kast met boeken, dus spontaan in een boek bladeren is er dan waarschijnlijk ook niet bij. En zeg nou zelf: wat kan het heerlijk zijn om een boek te pakken en je er volledig in te verliezen. Lekker je fantasie er op los laten en de wereld om je heen even helemaal vergeten.
Ik begreep dat de ouders van M. ook (nog) geen lid zijn, moeder is al wel een keer binnen geweest, maar geeft aan dat ze zelf ook niet zo veel leest. Tijd dus voor een voorzichtige eerste kennismaking met de jeugdafdeling.
Op het afgesproken tijdstip melde M. zich met haar moeder bij de ingang van CODA. Ze had er duidelijk zin in, met grote nieuwsgierige ogen stapte ze naar binnen. Eerst kreeg ik haar knuffel te zien die ze had meegenomen, vervolgens liepen we de trap af richting de onlangs vernieuwde kinderafdeling. Ik kan mij voorstellen dat het voor een kind een indrukwekkende ruimte is als je er nog niet eerder bent geweest, wat een hoop boeken! En wat heerlijk dat al deze boeken uitgeleend mogen worden en dat je er tot je 18e jaar, niets voor hoeft te betalen! Haar oog viel direct op het boek van “Rupsje nooitgenoeg”. Die herkende ze nog van een van de voorleesmiddagen en die wilde ze graag nog een keer lezen. Groot was haar verbazing toen ik zei dat ze er nog een paar mocht uitzoeken, ze dacht nl. dat ze maar 1 boek mocht meenemen. Al snel had ze een stuk of 6 boeken gevonden en werd het tijd om de glijbaan uit te proberen. Samen met haar moeder ging ze naar boven, ik moest beneden blijven wachten. Het wachten werd beloond, daar kwam ze met een dikke grijns op haar gezicht. Ze vond het geweldig en ging direct nog een keer. Hierna een rondje gelopen over de jeugdafdeling.  Hier heb ik haar de zithoekjes laten zien voor de ongeduldige lezers, waar je gelijk kan beginnen met lezen, mocht je niet kunnen wachten tot je thuis bent.  De houten beesten om op te klimmen, het grote poppenhuis, etc. etc. Wat is er behalve het lezen van boeken, toch een hoop te beleven hier. De oudere jongeren vermaken zich in de “gamezone”, waar zij zich waarschijnlijk de koning te rijk voelen op de uitnodigende leren banken. Hier kan je lekker onderuit hangen en gamen, zonder dat er iemand steeds tegen je zegt dat je “eens wat nuttigs moet gaan doen”.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd of er veel kinderen in Apeldoorn zijn die hier nooit zullen komen voor ze de leeftijd van 18 hebben bereikt.  Het hangt of staat denk ik toch met je ouders, zien zij er het nut van in, vinden ze lezen zelf leuk, of beheersen ze de Nederlandse taal zelf misschien wel niet goed genoeg om überhaupt te kunnen voorlezen. Een probleem dat echt niet alleen bij allochtone ouders voorkomt.
Gelukkig zien de ouders van M. er het nut van in en is M. per direct lid geworden van de bieb.  Ik pak dit moment aan om uit te leggen dat de rol van de vader ook belangrijk is.  Het schijnt dat  kinderen het lezen eerder “stoer” gaan vinden als de vader ook (voor)leest, want vaders zijn blijkbaar een voorbeeld als het om “stoer zijn” gaat. Dat beeld is in de afgelopen jaren blijkbaar nog altijd het zelfde gebleven. Wat blijkt, het is de bedoeling dat M. op woensdag met haar vader naar de bieb gaat, top!
Drie kwartier later nemen we weer afscheid, ik ben heel benieuwd naar hun verhalen als ik volgende week weer bij ze op bezoek kom.