Normaal kom ik altijd om 13.00 uur bij M. langs, maar vandaag was de afspraak verzet naar 10.00 uur. Ik was benieuwd of dat uit zou maken voor het enthousiasme en/of de concentratie van M., maar vandaag is bewezen dat voorlezen op elk moment van de dag leuk is, het enige wat je hiervoor nodig hebt is een luisterend oor, een goed boek en een actieve voorlezer. En het schijnt dat je aan een kwartier per dag al genoeg hebt, zeg nou zelf, wat is nou een kwartier op 24 uur?
De begroeting was als vanouds, M. deed de deur open en dirigeerde mij op een drafje naar de huiskamer. Voor ik het wist zat ik op het vloerkleed, naast een enorme knuffelhond, die ik moest aaien. Vervolgens kreeg ik de mijter in mijn handen die ze op school gemaakt had, met het verzoek die op te zetten. Hierna hebben we een potje mini- tafelvoetbal gespeeld en kreeg ik een foto van een baby te zien. Ik dacht dat ze een nieuw nichtje had, maar het bleek om een foto van haarzelf te gaan, net 4 maanden oud. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst een foto heb gekust, maar M. wilde dat ik de baby een kus gaf, dus dat deed ik dan maar. Wow, wat een enthousiasme, dit alles binnen nog geen 5 minuten na binnenkomst!
Bijgekomen met een kopje thee, begonnen we met lezen. Dat wil zeggen, M. pakte het boek en ging lekker kletsen over de dingen die ze zag. Ik had het boek “Hoera ik ben 4” van Marianne Busser en Ron Schröder meegenomen, omdat ze bijna jarig is. Dit bleek een voltreffer, lekker fantaseren over je eigen feestje, welk kind wil dat nou niet?
Na een half uur ging de bel, Gert, de coördinator van de Voorleesexpress, kwam vandaag langs om een foto van ons te maken. Deze krijgt ze tijdens de laatste sessie ingelijst en wel, als aandenken. Vandaag zitten we na 10 weken al weer op de helft, nog 10 weken te gaan en dan zit het er weer op, time flies when you’re having fun!
Na deze onderbreking snel door gegaan met lezen, deze keer was ik weer aan de beurt, M. nestelde zich lekker tussen haar knuffels in, die inmiddels allemaal op de bank lagen. Tussendoor nog “hoofd, schouders, knie en teen” gezongen én uitgebeeld en als laatste het boek over de avonturen van Sinterklaas nogmaals gelezen. Nog even “Sinterklaas kapoentje” gezongen, waarna een blik op de klok aan gaf dat we al weer ruim een uur bezig waren. Of ik niet nog héél even kon blijven?
Toen ze door had dat dàt er niet inzat, pakte ze mijn hand en begeleide ze mij naar de deur. Wat een goed begin van de dag. Beetje aanstekelijk werkt het wel, ik kreeg ineens een ontzettende zin om thuis ook op de bank te gaan zitten met een goed boek. Helaas was ik mij bewust dat dàt er ook niet inzat.