Met nog slechts 1 van de in totaal 20 voorleessessie’s in het verschiet, werd ik mij bewust, dat ik “maar” 17 verslagen heb geschreven. Wellicht dat de trouwe lezers van mijn blog zich al afvroegen of de lol er inmiddels een beetje van af is? Nou nee, dat is zeker niet het geval. Ook de 18e en 19e keer was het een waar feest om met de kleine M. en haar moeder met de boeken en wat al niet meer aan de slag te mogen gaan.
Maar de begroeting is nog even hartelijk, het dichtdoen van mijn ogen hoort nu bij het ontvangst ritueel, waarna ik vervolgens steevast aan de hand van M. naar haar kamer wordt geloodst. Hier laat ze mij o.a. de fotolijst zien met de foto die van ons is gemaakt. Hij heeft een mooi plekje gekregen.
Vorige week leek het meer een puzzel uurtje dan een (voor)leesuurtje, maar dat mag de pret niet drukken. Samen op de grond de ene na de andere puzzel gemaakt, ondertussen kletsend over haar vader die ook goed schijnt te kunnen puzzelen. Ook hebben we memory gedaan, absoluut geen favoriet van mij, kinderen zijn er altijd heel goed in, maar mijn korte geheugen laat mij steeds weer in de steek en ik bleek tot M.’s grote vreugde, een makkelijk slachtoffer. Van haar moeder begreep ik dat ze niet zo goed tegen haar verlies kan. Het lukt mij niet om een beeld te schetsen van een boze M., ik ken haar alleen maar als het zonnetje in huis en ik besloot dat maar even zo te laten.
Na dik een half uur werd ze toch wel nieuwsgierig naar wat ik aan boeken bij mij had. Ze vroeg of ik het boek over de prinses met de lange haren bij mij had. Ik moest haar teleurstellen, ik heb er naar gezocht in de bibliotheek, maar hij was er niet. Het blijft één van haar favoriete boeken, die we lang geleden hebben gelezen. Ze is hem duidelijk nog niet vergeten. Gelukkig vond ze in mijn tas een paar goede vervangers en zo werd er toch nog gelezen.
Haar moeder heeft haar goed voorbereid dat het er nu echt bijna op zit, ze wist dat ik nog maar één keer zou langskomen. En terwijl ik naar de deur liep, zette ze mijn schoenen netjes naast elkaar voor mij klaar, ik hoefde er alleen nog maar in te stappen. Morgen sluiten we de 20 weken feestelijk af, met o.a. een bezoek aan de kinderboerderij. Ik heb er zin in, het wordt vast heel gezellig.
De Wasstraat
De eerste keer dat wij met onze VW bus door een wasstraat reden zal ik niet snel vergeten. Toen het water vanuit een bepaalde hoek tegen de achterkant van de bus werd gespoten, gutste het water via de linkerhoek naar binnen…..Een afwasteil behoort tot onze standaard uitrusting, maar die eerste keer was het daarvoor helaas nét iets te laat. Voortaan rijden wij dus altijd met zijn tweeën door de wasstraat waarbij één van ons met het afwasteiltje in de aanslag op de achterbank zit om het water op te vangen. Het lekken beperkt zich gelukkig tot één plek en wij zien er de humor er wel van in, al kan ik mij voorstellen dat het voor een hoop autoliefhebbers als een nachtmerrie klinkt.
Deze week moest ik terugdenken aan een andere variant van “De Wasstraat” die ik begin februari doorlopen heb, nl. die van 100 Talentvolle Vrouwen. Dit alles vond plaats aan de Lange Amerikaweg 66, deze locatie was ter beschikking gesteld door Ultimate, hoe toepasselijk, naast Blinq Carwash. Een teiltje was daar niet nodig en ons busje kon gewoon buiten blijven staan.
In het kort gezegd kwam het erop neer dat je de losse programma onderdelen die al eerder aan bod waren geweest bij één van de workshops, in een verkorte versie allemaal nogmaals doorliep, als soort van opfrisser.
In het “wasprogramma” zat o.a. een flitsgesprek met een recruiter over het CV. Na wat tips & trics en het zien van enkele voorbeelden uit de praktijk, was ik er al snel van overtuigd: mijn CV dat kon/moest beter!
Na wat kleine aanpassingen, ging een week later mijn nieuwe CV samen met 2 motivatiebrieven de deur uit. En het leuke was, ik geloofde er zelf ook weer (meer) in. Of het door de nieuwe opzet van mijn CV kwam zal ik nooit weten, maar de week erna mocht ik bij twee bedrijven langskomen voor een eerste gesprek. Nog geen uur na één van deze gesprekken, had ik zowaar een aanbieding voor een functie van 12 uur op zak. Wat zou het mooi zijn geweest als ik die uren had kunnen aanvullen met die van de andere vacature. Helaas, een vervolg bij het andere bedrijf zat er niet in, maar met de door hen opgegeven reden kan ik prima verder: ik had niet de voor de functie vereiste verkoopervaring maar met mijn brief en CV had ik mijzelf wél weten te verkopen en had ik ze dus nieuwsgierig gemaakt en hadden ze besloten mij uit te nodigen voor een gesprek. Ik beschouw het als een compliment dat ik zonder die verkoopervaring toch uitgenodigd werd, aan mijn stijl van schrijven verander ik voorlopig dus nog maar even niets.
Het bezoek aan ” De Wasstraat” van 100 Talentvolle Vrouwen, was in ieder geval goed aan mij besteed en zo vallen de stukjes van de puzzel steeds meer op hun plaats. Deze week hoop ik het contract te tekenen bij mijn favoriete bouwmarkt. De werkzaamheden zijn totaal anders dan wat ik hiervoor gedaan heb, maar ik heb er zin in! En al kom ik (nog) niet aan de uren die ik hiervoor altijd gewerkt heb, ik denk maar zo, “Wie het kleine niet eert…..”. Ik stel de plannen gewoon weer bij en ik ben vooral nieuwsgierig naar wat de toekomst mij gaat brengen. Typisch weer een gevalletje van plan-plan!
De laatste loodjes
Met mijn jas nog aan, gebaarde M. dat ik mijn ogen moest dichtdoen en haar een hand moest geven. Ze wilde mij wat laten zien. Gezegd dat ik toch echt eerst even mijn jas en schoenen wilde uitdoen, waarna ik vervolgens met mijn ogen dicht aan haar hand de gang door liep. Op haar kamer wees ze trots naar haar kast. Daar hing een wit A4-tje beplakt met stickers van prinsessen, dezelfde die ze altijd van mij krijgt na het voorlezen. Die stickers zijn echt een schot in de roos geweest, ze vindt ze nog steeds prachtig en heeft nu dus blijkbaar haar eigen voorraad.
Van haar moeder begreep ik dat als M. s’ochtends hoort dat “juf Jolanda” die dag weer komt, ze steeds bij het keukenraam gaat kijken of ik er al aankom. Ik beschouw het maar als een compliment.
Vooruitlopend op de laatste voorleessessie, kwam Gert, mijn coördinator ook even langs bij M. Hij had de gele tas van De Voorleesexpres bij zich, met daarin 2 cadeaus voor M. Ze was blij verrast dat ze nu dezelfde tas had als “juf Jolanda”. In de tas zat een fotolijstje met daarin een foto van ons twee. Ook kreeg ze van De Voorleesexpress nog een mooi boek. Wat een verwennerij, ze snapte niet helemaal waar ze dit aan te danken had, maar nam de cadeaus dankbaar in ontvangst.
Na wat heen en weer geklets vroeg ik haar of ze mij de boeken wilde laten zien die ze zelf in de bibliotheek had uitgezocht. Een deel van de boeken wilde ze zelf “lezen”, hierna was het mijn beurt. Er zaten wederom 2 oude bekenden bij, “Het pannenkoekenboek” en “Mama kwijt”. Knap dat je over pannenkoeken een heel boek kan schrijven en dat kinderen het ook nog interessant vinden. Het zal nooit mijn favoriet worden vrees ik, maar “Mama kwijt” daarentegen, die blijft leuk. Vooral als M. hem in haar eigen woorden en gebaren “voorleest”. Prachtig, ze kent het verhaal helemaal uit haar hoofd.
Toen ik weer wegging, besefte ik mij dat ik de bezoekjes aan deze kleine boekenwurm nog zal gaan missen. Nog 3 keer te gaan, oftewel de spreekwoordelijke “laatste loodjes”, alhoewel ze helemaal niet aanvoelen als moeilijk of zwaar. Het kost mij dan ook geen enkele moeite om die 20 sessies vol te maken en dat is toch echt M. haar eigen verdienste.
Just another day at the office
Een kleine maand geleden nam ik voor het eerst een kijkje achter de schermen bij Vluchtelingenwerk op de noodopvang in Apeldoorn. Helpende handen waren zeer welkom, er was nog genoeg te doen tot de dag van sluiting, eind februari. Op mijn fiets richting De Voorwaarts, merkte ik dat ik een beetje zenuwachtig was. Ik wist absoluut niet wat ik aan zou treffen. Een oud bericht in de media over een gevecht in de kantine, hielp niet echt mee. Dat merkte ik ook aan de goed bedoelde waarschuwingen die ik kreeg uit mijn omgeving. Na deze middag heb ik mij echter direct aangemeld.
Toen ik vandaag uit het raam van het kantoor keek, viel de regen met bakken uit de lucht. Waar eerder deze week nog mensen in de zon een praatje maakte, liep iedereen nu snel voorbij richting verwarmde zaal. Juist in deze omgeving is de zon meer dan welkom. Even vroeg ik mij af hoe ik mij hier in hun situatie zou voelen, redden.
Het denkbeeldige antwoord op die vraag, sterkt mij in mijn gevoel dat ik er goed aan doe hier te werken. De sfeer is goed, ik heb mij in ieder geval geen moment onveilig gevoeld.
Het mooie van deze job, is de teamspirit die ik iedere keer weer ervaar. Een klein team van vrijwilligers en vaste krachten zit hier met 1 gezamenlijke missie en dat voel je! Ik sloot ook vandaag weer met een lach op mijn gezicht mijn computer af, dankbaar dat ik mijn steentje op deze manier mag bijdragen. Het nieuws kan je verlammen, maar hier krijg ik energie, ik denk dat ik nog maar even blijf.
De Nationale Voorleesdagen
Met in totaal nog maar 5 weken te gaan, besloten we het voorlezen even te laten voor wat het was. Daarom afgesproken in de bibliotheek, leuk voor de afwisseling maar ook omdat M. daar al een tijdje niet meer was geweest.
Eenmaal binnen, vielen we met de neus in de boter. Wat bleek, het was de week van “de Nationale Voorleesdagen” en die middag werd er voorgelezen door Carin Reinders, de directeur van Coda.
Nadat M. eerst het volledige aantal toegestane boeken (10 stuks) voor thuis had uitgezocht, namen we plaats in de kring. Leuk dat één van M. haar favoriete boeken, t.w. “Mama kwijt” ook werd voorgelezen. Maar ook werd duidelijk dat je met een boek zonder plaatjes maar met maffe woorden die helemaal niet bestaan, ook heel veel materiaal hebt om mee aan de slag te gaan. De kinderen verzinnen er zelf wel een verhaal bij.
Met in haar ene hand haar paraplu, en in de andere hand een rits koekjes voor onderweg, ging M. tevreden weer richting huis, nog nagenietend van de mooie verhalen. En ik, ik had het deze week wel heel makkelijk als “voorlees juf”.
Foto van vroeger
Tijdens mijn laatste bezoek aan M. kreeg ik de foto’s te zien van het feest ter ere van haar vierde verjaardag. Ze zat op een mooi versierde stoel, in een even zo mooie feestjurk. Wat een plaatje. Trots vertelde ze mij over de familie die geweest was.
Na afloop, moest ik denken aan bovenstaande foto die 44 jaar geleden gemaakt is op mijn eigen vierde verjaardag. In gedachten hoorde ik Rob de Nijs “Foto van vroeger” zingen. De link was snel gelegd.
Toen leek alles heel simpel, geen zorgen geen twijfel
Van god kwam het goede en het kwaad van de duivel
Tja, was het maar zo simpel. Inmiddels heeft iedereen zijn eigen opvattingen over god en de duivel, en dat botst, en hoe. Wat is het dan lekker om af en toe even terug te gaan in de tijd. Ik ben benieuwd hoe M. over 44 jaar over háár 4e verjaardag terug denkt. Vast niet met de tekst van Rob de Nijs in haar hoofd, maar de strekking van zijn songtekst is hopelijk dan ook nog op haar van toepassing, want als je vier jaar bent hoor je je geen zorgen te maken en moet het leven lekker simpel zijn. Lekker fantaseren over van alles en nog wat en daar helpen kinderboeken heel goed bij.
Kaartje, kleine moeite, groot gebaar!
Na 2 weken vakantie is de Voorleesexpress vorige week weer gaan rijden. Was ik nog even welkom als hiervoor, of is de lol er voor M. toch een beetje afgegaan?
Bij het opengaan van de deur werd die vraag gelijk beantwoord. Met een brede grijns liet ze mij de kaart met daarop een baqagak (kikker) zien die ik haar voor haar 4e verjaardag op oudejaarsdag had gestuurd.
Tja, zeg nou zelf, een kaart ontvangen die iemand speciaal voor jou heeft uitgezocht, dat blijft toch leuk, ongeacht je leeftijd? Een beetje persoonlijke aandacht, daar groeien we allemaal van. En dat geldt niet alleen voor de ontvangende partij.
Haar moeder vertelde dat M., bij het zien van de kaart, had gevraagd of ze mij ook een cadeau mocht geven, omdat ze zo blij was met de puzzel en de kaart die ze had gekregen. Wat attent en dan te bedenken dat ze net 4 jaar oud is. Niet nodig M., ik vind het al een cadeau om iedere keer weer zo enthousiast te worden begroet.
Zittend op de bank met een kop thee, wilde ze mij een boek laten zien. Het bleek een plakboek te zijn van alle werkjes die ze had gemaakt op de peuterspeelzaal, aangevuld met foto’s van haarzelf. Een leuk naslagwerk waar ze veel over te vertellen had. En natuurlijk moesten er in dit boek ook nog een paar prinsessen stickers worden geplakt, ook die komen iedere week weer van pas.
Door familie bezoek en ziekte waren er in de vakantie geen nieuwe boeken gehaald en was er ook niet (voor)gelezen. Jammer, stiekem had ik gehoopt dat ik verhalen zou horen van de meest geweldige boeken die ze samen hadden ontdekt. Nou ja, we hebben nog zo’n 7 weken te gaan en tot nu toe gaat het zo voorspoedig, niets te klagen dus.
Ze had wat moeite met haar concentratie, maar de eerste boeken in dit nieuwe jaar zijn weer gelezen, ik heb er alle vertrouwen in dat het de volgende keer weer helemaal als vanouds zal zijn.
Bij het afscheid werden nog snel even mijn schoenen gepoetst. Het moet niet gekker worden, wat een verwennerij.
Schathemeltjerijk
“Hoe word je schathemeltjerijk” is een vraag die de Triodosbank ons via de tv reclame stelt. Ik vind het persoonlijk wel een mooie reclame, met antwoorden die je aan het denken zetten, zoals:
Dirco te Voortwis, boer:
“Rijk worden is meer het verkleinen van je hebzucht dan het vergroten van je bezit.”
Of wat te denken van:
Douglas Rushkoff, filosoof uit New York:
“Rijk word je, als je andere mensen ook rijk maakt.
Terwijl in een ander reclameblok de Staatsloterij ons aan het eind van 2015 nog over de streep probeerde te trekken om toch vooral nog even een eindejaarslot te kopen voor een slordige 30 euro. Want wie wil er nou niet als miljonair 2016 in gaan?
Twee totaal van elkaar verschillende reclame’s die over “rijkdom” gaan. Misschien vind je het vreemd, maar die van de Triodosbank spreekt mij toch het meest aan.
Afgelopen kerst voelde ik mij de koning te rijk, toen ik met mijn gezin in het vliegtuig stapte richting Londen. Vliegen blijf ik iets magisch vinden, het uitzicht boven de wolken geeft mij het gevoel dat ik leef, dit gevoel te mogen beleven samen met mijn gezin, is voor mij pure rijkdom. Family time, daar kan niets tegen op.
De drukke winkelstraten hebben we zoveel mogelijk links laten liggen. Echter, op Boxing Day na het kijken van de voetbalwedstrijd van Tottenham tegen Norwich, besloten we nog even te gaan kijken naar de kerstverlichting in het winkelgebied. En ik kan niet anders zeggen dan dat het er prachtig uitzag, maar tegelijkertijd word je je ook bewust van de enorme pracht en praal en de uitwerking hiervan op de mensen. “Shop till you drop”, was hier duidelijk het thema van heel veel bezoekers. Schril contrast met de 7500 daklozen die er momenteel in Londen zijn.
We waren er eigenlijk nog maar net, toen er opeens vanuit het niets paniek uitbrak en de mensen op straat massaal onze kant op kwamen rennen. Ik moest gelijk aan de aanslag in Parijs denken en begon instinctief te rennen. Na enkele meters neemt het verstand het weer van de paniek over en kijk je om je heen waar de rest is gebleven. Gelukkig hadden we elkaar weer snel gevonden. Het is ons niet duidelijk geworden wat de aanleiding hiervoor was, maar eng was het zeker. De Londense “Koopgoot” hebben we vervolgens gelaten voor wat het was, anderen sloten zich alsof er niets gebeurd was, weer aan in de rij voor de kassa “koopjes”.
Een dag later gingen we weer richting huis, en gisteren sloot ik 2015 af door vanaf de bank het nieuwe jaar in te springen (oude overgenomen familie traditie).
Begin 2015 raakte ik mijn baan kwijt, nu een jaar later kan ik ondanks het ontbreken van een nieuwe betaalde baan gelukkig zeggen dat ik mij in 2015 toch heel vaak “rijk” heb gevoeld.
Volgende week begin ik als vrijwilliger bij de noodopvang van vluchtelingen in Apeldoorn. Ik verwacht dat het intensief en confronterend zal zijn, maar ik heb er ontzettend veel zin in.
Onlangs ben ik naar een introductiedag van de mannen van “365 dagen succesvol” geweest. Een van de vragen die zij je stellen is: “Leef je het plan van een ander of je eigen plan?” Ik vind deze vraag eigenlijk wel mooi aansluiten bij de domeinnaam die ik halverwege 2015 heb vastgelegd, “plan-plan”.
Een aantal plannen heb ik inmiddels uitgevoerd, anderen liggen nog op de plank, die heb ik meeverhuisd naar 2016. Ik ben er weer klaar voor. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Bij deze wens ik iedereen een gelukkig 2016 en een rijkdom die niet in geld is uit te drukken!
Mama kwijt
De laatste voorleessessie van dit jaar, inmiddels zitten we al weer ruim over de helft. Ik vond dat M. wel een beloning had verdiend voor haar inzet de afgelopen weken. Tijdje terug had ik al een puzzel van Pocahontas op de kop getikt. Nu maar hopen dat hij in de smaak valt.
Bij binnenkomst had ze al snel door dat ik meer dan alleen maar boeken bij mij had. Nieuwsgierig pakte ze het kado uit en begon gelijk aan de uitdaging van 60 stukken, zou het niet teveel van het goede zijn? Maar nee, met haar oog voor detail en een flinke portie wilskracht zocht ze de juiste stukken bij elkaar. Na een klein half uurtje was ze klaar. Trots liet ze hem aan haar moeder zien. Ik denk dat ze hem deze vakantie nog wel vaker zal gaan maken.
Vervolgens pakte ze de door mij meegenomen boeken erbij, ja, ze vindt het echt leuk dat (voor)lezen. Deze keer had ik “Het pannenkoekenboek” van E. Carle voor haar meegenomen. Welk kind houdt er niet van? Ze vertelde dat ze ze vaak met haar vader bakt, als haar moeder weg is. Ik las, zij sloeg de bladzijden om en luisterde aandachtig. Daarna het boek “Bezoek voor beer” van B. Becker, over een beer die geen bezoek wil en een muis die daar geen boodschap aan heeft. En als laatste koos ze het boek “Mama kwijt” van C. Haughton. Deze wilde zij graag zelf lezen. En wat bleek, ze kende het boek al via school en had goed onthouden waar het over ging. Aan de hand van de afbeeldingen vertelde ze in haar eigen woorden het hele verhaal. Haar moeder en ik moesten er erg om lachen. Wat een leuke afsluiting van dit jaar. Nu 2 weken vakantie en dan gaan we hopelijk weer op de ingeslagen weg verder.
Stevig in het zadel
Een leven zonder sport? Ik kan mij er eerlijk gezegd niets bij voorstellen. Mensen associëren mij vaak met sport, hoe vaak heb ik (vooral vroeger) wel niet gehoord “Jij bent toch die volleybalster?” Gelukkig ben/kan ik wel meer dan dat.
Zondagmorgen, de wekker gaat. Eigenlijk wil ik mij nog een keer omdraaien. Maar manlief krijgt mij toch zo ver dat ik opsta en een kwartier later schuif ik in mijn fietstenue aan bij het ontbijt. Vanaf het moment dat ik mijn sportpak aan heb, gebeurt er iets met me. Een vreemd soort energie maakt zich van mij meester, ik krijg zin om mij in het zweet te werken. Work that body!
Eenmaal op de spinning fiets verschijnen vanzelf de beelden van de Mont Ventoux in mijn hoofd. Op de beat van de muziek en de aanmoedigingen van de trainster, voelt het alsof we bezig zijn met de laatste km’s richting top. Ze geeft het tempo aan, “tjak ,tjak ,tjak” en in een zwaar verzet, gaan we op de pedalen staan, “tjak, tjak, tjak”, nog even doorbijten. Wat is dat toch, dat die berg iedere keer weer in mijn hoofd zit, zodra ik op die spinning fiets stap?
De harde muziek zorgt er tevens voor dat ik even flink wat jaren terugga in de tijd en met mijn gedachten in de Dynamohal beland. In de tachtiger jaren vulde ik mijn dagen voornamelijk met volleybal. Mijn bed stond nog net niet in de sporthal, maar het scheelde niet veel. Voor de wedstrijd had ik altijd een soort van ritueel. Ik trok het liefst zo vroeg mogelijk mijn sporttenue al aan, een prima manier om lekker in de stemming te komen. Langzaam de spanning opbouwen voor de match van die dag. Met muziek warmdraaien, daarna kon het feest beginnen. Muziek en sport, ik vind het sindsdien een heerlijke combinatie. Al moet ik er tijdens het hardlopen in het bos juist weer niet aan denken.
“Tjak ,tjak, tjak” klinkt het weer in de spinning zaal en even later kom ik in gedachten aan op de top van “De Kale Berg”. En terwijl de benen verzuren en het zweet van mijn voorhoofd gutst, realiseer ik mij, dat ik eigenlijk niet zonder sport kan. Dat “sportbeest” in mij, zal het ooit inkakken? Ik weet niet beter dan dat het altijd op volle kracht vooruit wil en gaat. Dammen, schaken, darts, het zijn van die sporten die ik denk ik nooit ga begrijpen, want dat beetje dood gaan in je sport, I like it! Noem het overdreven, noem het fanatiek, maar mensen die het herkennen, snappen het. En ach, wat is er eigenlijk mis mee? Zolang mijn lijf het kan en ik het leuk vind, zal ik het zeker blijven doen. Zoveel mensen die het graag zouden willen doen, maar het niet (meer) kunnen.
En terwijl ik mij dat bedenk besluit ik dat het tijd wordt om mij als donor te registreren, want als ik er niet meer ben, gun ik iemand anders dat hart dat energie voor 10 heeft. Ik heb mij deze week eindelijk geregistreerd als donor, het blijft een eng idee, maar het goede gevoel overheerst. En voorlopig hoop ik nog heel lang stevig in het (sport)zadel te mogen blijven zitten.