Met in totaal nog maar 5 weken te gaan, besloten we het voorlezen even te laten voor wat het was. Daarom afgesproken in de bibliotheek, leuk voor de afwisseling maar ook omdat M. daar al een tijdje niet meer was geweest.
Eenmaal binnen, vielen we met de neus in de boter. Wat bleek, het was de week van “de Nationale Voorleesdagen” en die middag werd er voorgelezen door Carin Reinders, de directeur van Coda.
Nadat M. eerst het volledige aantal toegestane boeken (10 stuks) voor thuis had uitgezocht, namen we plaats in de kring. Leuk dat één van M. haar favoriete boeken, t.w. “Mama kwijt” ook werd voorgelezen. Maar ook werd duidelijk dat je met een boek zonder plaatjes maar met maffe woorden die helemaal niet bestaan, ook heel veel materiaal hebt om mee aan de slag te gaan. De kinderen verzinnen er zelf wel een verhaal bij.
Met in haar ene hand haar paraplu, en in de andere hand een rits koekjes voor onderweg, ging M. tevreden weer richting huis, nog nagenietend van de mooie verhalen. En ik, ik had het deze week wel heel makkelijk als “voorlees juf”.
Foto van vroeger
Tijdens mijn laatste bezoek aan M. kreeg ik de foto’s te zien van het feest ter ere van haar vierde verjaardag. Ze zat op een mooi versierde stoel, in een even zo mooie feestjurk. Wat een plaatje. Trots vertelde ze mij over de familie die geweest was.
Na afloop, moest ik denken aan bovenstaande foto die 44 jaar geleden gemaakt is op mijn eigen vierde verjaardag. In gedachten hoorde ik Rob de Nijs “Foto van vroeger” zingen. De link was snel gelegd.
Toen leek alles heel simpel, geen zorgen geen twijfel
Van god kwam het goede en het kwaad van de duivel
Tja, was het maar zo simpel. Inmiddels heeft iedereen zijn eigen opvattingen over god en de duivel, en dat botst, en hoe. Wat is het dan lekker om af en toe even terug te gaan in de tijd. Ik ben benieuwd hoe M. over 44 jaar over háár 4e verjaardag terug denkt. Vast niet met de tekst van Rob de Nijs in haar hoofd, maar de strekking van zijn songtekst is hopelijk dan ook nog op haar van toepassing, want als je vier jaar bent hoor je je geen zorgen te maken en moet het leven lekker simpel zijn. Lekker fantaseren over van alles en nog wat en daar helpen kinderboeken heel goed bij.
Kaartje, kleine moeite, groot gebaar!
Na 2 weken vakantie is de Voorleesexpress vorige week weer gaan rijden. Was ik nog even welkom als hiervoor, of is de lol er voor M. toch een beetje afgegaan?
Bij het opengaan van de deur werd die vraag gelijk beantwoord. Met een brede grijns liet ze mij de kaart met daarop een baqagak (kikker) zien die ik haar voor haar 4e verjaardag op oudejaarsdag had gestuurd.
Tja, zeg nou zelf, een kaart ontvangen die iemand speciaal voor jou heeft uitgezocht, dat blijft toch leuk, ongeacht je leeftijd? Een beetje persoonlijke aandacht, daar groeien we allemaal van. En dat geldt niet alleen voor de ontvangende partij.
Haar moeder vertelde dat M., bij het zien van de kaart, had gevraagd of ze mij ook een cadeau mocht geven, omdat ze zo blij was met de puzzel en de kaart die ze had gekregen. Wat attent en dan te bedenken dat ze net 4 jaar oud is. Niet nodig M., ik vind het al een cadeau om iedere keer weer zo enthousiast te worden begroet.
Zittend op de bank met een kop thee, wilde ze mij een boek laten zien. Het bleek een plakboek te zijn van alle werkjes die ze had gemaakt op de peuterspeelzaal, aangevuld met foto’s van haarzelf. Een leuk naslagwerk waar ze veel over te vertellen had. En natuurlijk moesten er in dit boek ook nog een paar prinsessen stickers worden geplakt, ook die komen iedere week weer van pas.
Door familie bezoek en ziekte waren er in de vakantie geen nieuwe boeken gehaald en was er ook niet (voor)gelezen. Jammer, stiekem had ik gehoopt dat ik verhalen zou horen van de meest geweldige boeken die ze samen hadden ontdekt. Nou ja, we hebben nog zo’n 7 weken te gaan en tot nu toe gaat het zo voorspoedig, niets te klagen dus.
Ze had wat moeite met haar concentratie, maar de eerste boeken in dit nieuwe jaar zijn weer gelezen, ik heb er alle vertrouwen in dat het de volgende keer weer helemaal als vanouds zal zijn.
Bij het afscheid werden nog snel even mijn schoenen gepoetst. Het moet niet gekker worden, wat een verwennerij.
Schathemeltjerijk
“Hoe word je schathemeltjerijk” is een vraag die de Triodosbank ons via de tv reclame stelt. Ik vind het persoonlijk wel een mooie reclame, met antwoorden die je aan het denken zetten, zoals:
Dirco te Voortwis, boer:
“Rijk worden is meer het verkleinen van je hebzucht dan het vergroten van je bezit.”
Of wat te denken van:
Douglas Rushkoff, filosoof uit New York:
“Rijk word je, als je andere mensen ook rijk maakt.
Terwijl in een ander reclameblok de Staatsloterij ons aan het eind van 2015 nog over de streep probeerde te trekken om toch vooral nog even een eindejaarslot te kopen voor een slordige 30 euro. Want wie wil er nou niet als miljonair 2016 in gaan?
Twee totaal van elkaar verschillende reclame’s die over “rijkdom” gaan. Misschien vind je het vreemd, maar die van de Triodosbank spreekt mij toch het meest aan.
Afgelopen kerst voelde ik mij de koning te rijk, toen ik met mijn gezin in het vliegtuig stapte richting Londen. Vliegen blijf ik iets magisch vinden, het uitzicht boven de wolken geeft mij het gevoel dat ik leef, dit gevoel te mogen beleven samen met mijn gezin, is voor mij pure rijkdom. Family time, daar kan niets tegen op.
De drukke winkelstraten hebben we zoveel mogelijk links laten liggen. Echter, op Boxing Day na het kijken van de voetbalwedstrijd van Tottenham tegen Norwich, besloten we nog even te gaan kijken naar de kerstverlichting in het winkelgebied. En ik kan niet anders zeggen dan dat het er prachtig uitzag, maar tegelijkertijd word je je ook bewust van de enorme pracht en praal en de uitwerking hiervan op de mensen. “Shop till you drop”, was hier duidelijk het thema van heel veel bezoekers. Schril contrast met de 7500 daklozen die er momenteel in Londen zijn.
We waren er eigenlijk nog maar net, toen er opeens vanuit het niets paniek uitbrak en de mensen op straat massaal onze kant op kwamen rennen. Ik moest gelijk aan de aanslag in Parijs denken en begon instinctief te rennen. Na enkele meters neemt het verstand het weer van de paniek over en kijk je om je heen waar de rest is gebleven. Gelukkig hadden we elkaar weer snel gevonden. Het is ons niet duidelijk geworden wat de aanleiding hiervoor was, maar eng was het zeker. De Londense “Koopgoot” hebben we vervolgens gelaten voor wat het was, anderen sloten zich alsof er niets gebeurd was, weer aan in de rij voor de kassa “koopjes”.
Een dag later gingen we weer richting huis, en gisteren sloot ik 2015 af door vanaf de bank het nieuwe jaar in te springen (oude overgenomen familie traditie).
Begin 2015 raakte ik mijn baan kwijt, nu een jaar later kan ik ondanks het ontbreken van een nieuwe betaalde baan gelukkig zeggen dat ik mij in 2015 toch heel vaak “rijk” heb gevoeld.
Volgende week begin ik als vrijwilliger bij de noodopvang van vluchtelingen in Apeldoorn. Ik verwacht dat het intensief en confronterend zal zijn, maar ik heb er ontzettend veel zin in.
Onlangs ben ik naar een introductiedag van de mannen van “365 dagen succesvol” geweest. Een van de vragen die zij je stellen is: “Leef je het plan van een ander of je eigen plan?” Ik vind deze vraag eigenlijk wel mooi aansluiten bij de domeinnaam die ik halverwege 2015 heb vastgelegd, “plan-plan”.
Een aantal plannen heb ik inmiddels uitgevoerd, anderen liggen nog op de plank, die heb ik meeverhuisd naar 2016. Ik ben er weer klaar voor. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Bij deze wens ik iedereen een gelukkig 2016 en een rijkdom die niet in geld is uit te drukken!
Mama kwijt
De laatste voorleessessie van dit jaar, inmiddels zitten we al weer ruim over de helft. Ik vond dat M. wel een beloning had verdiend voor haar inzet de afgelopen weken. Tijdje terug had ik al een puzzel van Pocahontas op de kop getikt. Nu maar hopen dat hij in de smaak valt.
Bij binnenkomst had ze al snel door dat ik meer dan alleen maar boeken bij mij had. Nieuwsgierig pakte ze het kado uit en begon gelijk aan de uitdaging van 60 stukken, zou het niet teveel van het goede zijn? Maar nee, met haar oog voor detail en een flinke portie wilskracht zocht ze de juiste stukken bij elkaar. Na een klein half uurtje was ze klaar. Trots liet ze hem aan haar moeder zien. Ik denk dat ze hem deze vakantie nog wel vaker zal gaan maken.
Vervolgens pakte ze de door mij meegenomen boeken erbij, ja, ze vindt het echt leuk dat (voor)lezen. Deze keer had ik “Het pannenkoekenboek” van E. Carle voor haar meegenomen. Welk kind houdt er niet van? Ze vertelde dat ze ze vaak met haar vader bakt, als haar moeder weg is. Ik las, zij sloeg de bladzijden om en luisterde aandachtig. Daarna het boek “Bezoek voor beer” van B. Becker, over een beer die geen bezoek wil en een muis die daar geen boodschap aan heeft. En als laatste koos ze het boek “Mama kwijt” van C. Haughton. Deze wilde zij graag zelf lezen. En wat bleek, ze kende het boek al via school en had goed onthouden waar het over ging. Aan de hand van de afbeeldingen vertelde ze in haar eigen woorden het hele verhaal. Haar moeder en ik moesten er erg om lachen. Wat een leuke afsluiting van dit jaar. Nu 2 weken vakantie en dan gaan we hopelijk weer op de ingeslagen weg verder.
Stevig in het zadel
Een leven zonder sport? Ik kan mij er eerlijk gezegd niets bij voorstellen. Mensen associëren mij vaak met sport, hoe vaak heb ik (vooral vroeger) wel niet gehoord “Jij bent toch die volleybalster?” Gelukkig ben/kan ik wel meer dan dat.
Zondagmorgen, de wekker gaat. Eigenlijk wil ik mij nog een keer omdraaien. Maar manlief krijgt mij toch zo ver dat ik opsta en een kwartier later schuif ik in mijn fietstenue aan bij het ontbijt. Vanaf het moment dat ik mijn sportpak aan heb, gebeurt er iets met me. Een vreemd soort energie maakt zich van mij meester, ik krijg zin om mij in het zweet te werken. Work that body!
Eenmaal op de spinning fiets verschijnen vanzelf de beelden van de Mont Ventoux in mijn hoofd. Op de beat van de muziek en de aanmoedigingen van de trainster, voelt het alsof we bezig zijn met de laatste km’s richting top. Ze geeft het tempo aan, “tjak ,tjak ,tjak” en in een zwaar verzet, gaan we op de pedalen staan, “tjak, tjak, tjak”, nog even doorbijten. Wat is dat toch, dat die berg iedere keer weer in mijn hoofd zit, zodra ik op die spinning fiets stap?
De harde muziek zorgt er tevens voor dat ik even flink wat jaren terugga in de tijd en met mijn gedachten in de Dynamohal beland. In de tachtiger jaren vulde ik mijn dagen voornamelijk met volleybal. Mijn bed stond nog net niet in de sporthal, maar het scheelde niet veel. Voor de wedstrijd had ik altijd een soort van ritueel. Ik trok het liefst zo vroeg mogelijk mijn sporttenue al aan, een prima manier om lekker in de stemming te komen. Langzaam de spanning opbouwen voor de match van die dag. Met muziek warmdraaien, daarna kon het feest beginnen. Muziek en sport, ik vind het sindsdien een heerlijke combinatie. Al moet ik er tijdens het hardlopen in het bos juist weer niet aan denken.
“Tjak ,tjak, tjak” klinkt het weer in de spinning zaal en even later kom ik in gedachten aan op de top van “De Kale Berg”. En terwijl de benen verzuren en het zweet van mijn voorhoofd gutst, realiseer ik mij, dat ik eigenlijk niet zonder sport kan. Dat “sportbeest” in mij, zal het ooit inkakken? Ik weet niet beter dan dat het altijd op volle kracht vooruit wil en gaat. Dammen, schaken, darts, het zijn van die sporten die ik denk ik nooit ga begrijpen, want dat beetje dood gaan in je sport, I like it! Noem het overdreven, noem het fanatiek, maar mensen die het herkennen, snappen het. En ach, wat is er eigenlijk mis mee? Zolang mijn lijf het kan en ik het leuk vind, zal ik het zeker blijven doen. Zoveel mensen die het graag zouden willen doen, maar het niet (meer) kunnen.
En terwijl ik mij dat bedenk besluit ik dat het tijd wordt om mij als donor te registreren, want als ik er niet meer ben, gun ik iemand anders dat hart dat energie voor 10 heeft. Ik heb mij deze week eindelijk geregistreerd als donor, het blijft een eng idee, maar het goede gevoel overheerst. En voorlopig hoop ik nog heel lang stevig in het (sport)zadel te mogen blijven zitten.
Roze vrijdag
Het was eigenlijk een dag als alle andere “voorleesdagen”. Een warm onthaal bij de deur, gekletst over van alles en nog wat en weer een hele stapel boeken doorgewerkt.
M. had inmiddels de bibliotheek weer bezocht en liet trots de boeken zien die ze zelf had uitgezocht. Het eerste boek was een explosie van kleur en dan met name de kleur roze. Het verhaal ging over een jarige prinses die duidelijk dol was op deze kleur.
Het boek was een ware inspiratiebron voor haar geworden, vandaag zou ze met haar moeder een taart gaan bakken, want er moest geoefend worden voor haar 4e verjaardag, 31 december a.s. Alle ingrediënten waren al in huis en blij liet ze mij een pak roze fondant zien. Ze had er duidelijk veel zin in. In haar enthousiasme weet M. soms “van voren niet dat ze van achteren leeft” en dan springt ze lekker “van de hak op de tak”. Ik herken mij daar wel een beetje in, zou het daarom soms zo goed klikken tussen ons?
Gelukkig waren er ook nog genoeg rust momenten en hebben we uiteindelijk nog flink wat boeken gelezen. Met een enorme zin in taart nam ik afscheid. S’avonds kreeg ik een whatsapp, met een mooie foto van een trotse M. met haar zelfgemaakte, roze taart. Ik hoop dat ze nog heel lang op die roze wolk mag blijven zitten.
Voorlezen kan op elk moment van de dag
Normaal kom ik altijd om 13.00 uur bij M. langs, maar vandaag was de afspraak verzet naar 10.00 uur. Ik was benieuwd of dat uit zou maken voor het enthousiasme en/of de concentratie van M., maar vandaag is bewezen dat voorlezen op elk moment van de dag leuk is, het enige wat je hiervoor nodig hebt is een luisterend oor, een goed boek en een actieve voorlezer. En het schijnt dat je aan een kwartier per dag al genoeg hebt, zeg nou zelf, wat is nou een kwartier op 24 uur?
De begroeting was als vanouds, M. deed de deur open en dirigeerde mij op een drafje naar de huiskamer. Voor ik het wist zat ik op het vloerkleed, naast een enorme knuffelhond, die ik moest aaien. Vervolgens kreeg ik de mijter in mijn handen die ze op school gemaakt had, met het verzoek die op te zetten. Hierna hebben we een potje mini- tafelvoetbal gespeeld en kreeg ik een foto van een baby te zien. Ik dacht dat ze een nieuw nichtje had, maar het bleek om een foto van haarzelf te gaan, net 4 maanden oud. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst een foto heb gekust, maar M. wilde dat ik de baby een kus gaf, dus dat deed ik dan maar. Wow, wat een enthousiasme, dit alles binnen nog geen 5 minuten na binnenkomst!
Bijgekomen met een kopje thee, begonnen we met lezen. Dat wil zeggen, M. pakte het boek en ging lekker kletsen over de dingen die ze zag. Ik had het boek “Hoera ik ben 4” van Marianne Busser en Ron Schröder meegenomen, omdat ze bijna jarig is. Dit bleek een voltreffer, lekker fantaseren over je eigen feestje, welk kind wil dat nou niet?
Na een half uur ging de bel, Gert, de coördinator van de Voorleesexpress, kwam vandaag langs om een foto van ons te maken. Deze krijgt ze tijdens de laatste sessie ingelijst en wel, als aandenken. Vandaag zitten we na 10 weken al weer op de helft, nog 10 weken te gaan en dan zit het er weer op, time flies when you’re having fun!
Na deze onderbreking snel door gegaan met lezen, deze keer was ik weer aan de beurt, M. nestelde zich lekker tussen haar knuffels in, die inmiddels allemaal op de bank lagen. Tussendoor nog “hoofd, schouders, knie en teen” gezongen én uitgebeeld en als laatste het boek over de avonturen van Sinterklaas nogmaals gelezen. Nog even “Sinterklaas kapoentje” gezongen, waarna een blik op de klok aan gaf dat we al weer ruim een uur bezig waren. Of ik niet nog héél even kon blijven?
Toen ze door had dat dàt er niet inzat, pakte ze mijn hand en begeleide ze mij naar de deur. Wat een goed begin van de dag. Beetje aanstekelijk werkt het wel, ik kreeg ineens een ontzettende zin om thuis ook op de bank te gaan zitten met een goed boek. Helaas was ik mij bewust dat dàt er ook niet inzat.
Besmet!
Op weg naar de voordeur, piepte het blije gezicht van M. al weer boven de vensterbank uit. Ze liet na binnenkomst gelijk haar nieuwe jurk zien en terwijl ik mijn laarzen uittrok, deed ze een dansje op de gang. Leuk om je week zo te mogen eindigen, laat het weekeind maar beginnen!
M. vertelde dat ze getrakteerd had op de peuterspeelzaal omdat ze daar vandaag voor het laatst was geweest. Aangezien ze nu ook begint met proefdraaien op school en naar het kinderdagverblijf gaat, werd dat een beetje teveel. En dan heeft ze ook nog een “voorleesjuf” die 1 x in de week langskomt….
Eenmaal in de woonkamer, werden de stickers weer uit mijn tas gepakt en op de kaart geplakt, ik denk dat we deze volgorde er maar in gaan houden, blijkbaar is dat iets waar ze naar uitkijkt, dus waarom wachten tot aan het eind van de sessie?
Vervolgens pakte ze het boek erbij dat ik tijdens de eerste sessie voor haar had meegenomen. Deze keer wilde ze zelf lezen en trots noemde ze de voorwerpen één voor één bij naam. Het werd duidelijk dat ze er al weer een paar nieuwe woorden bij geleerd had, leuk om te merken dat ze dit boek nog steeds gebruiken. En ja, ook vandaag kwam er weer een “baqagak” voorbij. We hebben er met zijn drietjes smakelijk om zitten lachen.
Hierna doorgegaan met de boeken die ik had meegenomen. Eerst een mooi prentenboek van Charlotte Dematons over Nederland. Hier hebben we een tijdje over zitten praten en het viel op dat ze juist de kleinste details eruit pikte. Na het vele praten, mocht ik het lezen overnemen. Ze koos voor het boek “Sinterklaas Ahoi” van Ted van Lieshout. De vorige keer liet ze dit boek nog links liggen maar vandaag luisterde ze aandachtig naar het verhaal. En nu weet ze gelijk waarom er af en toe schoenen aan je hengel hangen.
En zo gingen we door, het uur vloog weer voorbij, “Dikkie Dik”, “Muis gaat naar de film”, “Bas, Bob en Bertje”, “Moddergans” en als laatste het boek van Eric Carle “De spin die het te druk had”. Zij zat lekker bij haar moeder op schoot te luisteren en ik las voor, met af en toe een kleine onderbreking. Na het lezen, op weg naar de deur, zei ze tegen haar moeder ” Mama, ik vind je lief!”. Daar word je toch blij van?!
Wat een enthousiasme weer vandaag, volgens mij is ze al redelijk besmet met het boekenvirus, nu maar hopen dat het nooit meer overgaat!
Wie goed doet, goed ontmoet!
Vandaag onder leiding van de coördinator van de Voorleesexpress, een bespreking gehad met andere voorlezers. Ik vond het boeiend om de verhalen van de anderen te horen, zoveel verschillende vrijwilligers, zoveel verschillende gezinnen waar je geplaatst kan worden. Hoe ga je om met al die verschillende culturen, taalniveau’s, gezinssamenstellingen, etc.. En het blijkt wel dat ieder gezin zal vragen om een voor dat gezin specifieke aanpak en dan is het fijn om ook de ervaringen van anderen te horen. Samen weet je meer en het is zoveel gezelliger!
Hierna samen met een van de andere vrijwilligsters, gelijk maar richting Coda gefietst, want over een klein uur werd ik al weer bij mijn voorleesgezin verwacht. Al kletsend boeken uitgezocht en vol energie doorgefietst richting Zevenhuizen.
Daar voelde ik mij weer ontzettend welkom. Vorige week kon de afspraak helaas niet doorgaan, maar aangezien M. de week ervoor al lid was geworden van de bibliotheek, was ik benieuwd hoe het de afgelopen 2 weken was gegaan. En wat bleek: ze had al weer een nieuwe stapel boeken uitgezocht. Ze had ze netjes op de bank uitgestald en begon mij bij te praten over de inhoud.
Vervolgens vroeg ze of ze een sticker mocht. Ik heb nl. altijd prinsessen stickers bij me, die ze na afloop op de kaart mag plakken die aangeeft hoeveel sessies we gehad hebben. Ze is er dol op en de kaart is al bijna vol terwijl we nog wel 12 weken te gaan hebben, maar wat maakt het uit. Een kinderhand is snel gevuld, dat blijkt wel weer. Dus deze keer de stickers maar aan het begin uitgedeeld, als beloning voor haar harde werken. Top!
Hierna dook ze in de tas met boeken die ik had uitgekozen. Haar moeder gaf aan dat M. snel is afgeleid tijdens het voorlezen en dat merk ik ook. Het blijft een uitdaging om haar rustig op de bank te gaan laten zitten. Dus laat ik haar tussendoor wat knuffels erbij pakken en met een ballon spelen terwijl ik even met haar moeder praat, om zo spelenderwijs met taal bezig te zijn.
Op een gegeven moment voorgesteld om er maar weer een boek bij te pakken. Afgesproken dat zij even heel stil zou zijn, terwijl ik aan het lezen was. En dat lukte. En voor ik er erg in had, was ook dit uur weer voorbij. Toen ik aangaf dat ik er vandoor zou gaan, pakte ze snel de laatste twee boeken van de stapel en zei: “lezen??”. Tja, tegen zoveel enthousiasme kon ik niet op, lekker interactief gelezen en toen ik de boeken weer terug in de tas deed, bleek dat we uiteindelijk “gewoon” alle 5 de boeken uit hadden. Wat een spirit!
Eenmaal weer op mijn fiets, werd ik mij er van bewust dat ik voor heel even alle ellende op de wereld helemaal vergeten was. En misschien zijn de acties die wij als voorlezers ondernemen een druppel op een gloeiende plaat, maar mede door de verhalen die ik vanmorgen gehoord heb, ben ik ervan overtuigd dat alle beetjes helpen. Een goede taalontwikkeling is zo belangrijk voor de toekomst van een kind. Ik draag er graag mijn steentje aan bij en een leuke bijkomstigheid is dat het mij ook weer nieuwe contacten en een hoop energie oplevert. Duidelijk een win-win situatie!