Ik kan er maar niet aan wennen, het treurige beeld van de twee overgebleven Optimisten met daarnaast het rode voetstuk mét rode voet, als stille getuige dat ze oorspronkelijk met zijn drietjes waren.
Wat maakt het toch dat ze steeds maar weer mikpunt van vandalisme zijn? In 2008 en 2012 werden ze flink beschadigd én weer gerepareerd. Vervolgens schonk Hanspeter Nagtegaal ze in 2015 aan Orpheus vanwege het 50 jarig bestaan, ervan uitgaande dat ze, eenmaal met water omringd “hufterproof” zouden zijn.
Dit ging een tijd goed, maar na de vorst van afgelopen maand, waarbij het water ijs werd, ging het fout.
Eerst sneuvelde er een arm. Dit zette blijkbaar aan tot meer geweld en een paar dagen later, lag de rode Optimist met zijn gezicht op het ijs en nog wat later, was hij van zijn voetstuk gehaald en in geen velden of wegen meer te zien.
Het maakt mij boos en eigenlijk mis ik hem wel een beetje. Ze horen daar gewoon met zijn drietjes in die vijver te staan. Ze staan symbool voor vaderlandse trots, balans, openheid, optimisme, samenwerking en harmonie. Juist die ingrediënten die onze samenleving nu zo hard nodig heeft. Optimisme stralen de overgebleven twee nog steeds uit, (misschien nog wel meer dan ooit), maar wel met een treurig randje. Inmiddels staan ze nu zonder dat dat ooit de bedoeling zal zijn geweest, ook symbool voor zinloos geweld.
Het is stil rond de verdwijning, ik kan in ieder geval niets vinden in de media. Vreemd, als we het maar niet gewoon gaan vinden dat dit gebeurt. Zo zinloos.
Tag archieven: Apeldoorn
Just another day at the office
Een kleine maand geleden nam ik voor het eerst een kijkje achter de schermen bij Vluchtelingenwerk op de noodopvang in Apeldoorn. Helpende handen waren zeer welkom, er was nog genoeg te doen tot de dag van sluiting, eind februari. Op mijn fiets richting De Voorwaarts, merkte ik dat ik een beetje zenuwachtig was. Ik wist absoluut niet wat ik aan zou treffen. Een oud bericht in de media over een gevecht in de kantine, hielp niet echt mee. Dat merkte ik ook aan de goed bedoelde waarschuwingen die ik kreeg uit mijn omgeving. Na deze middag heb ik mij echter direct aangemeld.
Toen ik vandaag uit het raam van het kantoor keek, viel de regen met bakken uit de lucht. Waar eerder deze week nog mensen in de zon een praatje maakte, liep iedereen nu snel voorbij richting verwarmde zaal. Juist in deze omgeving is de zon meer dan welkom. Even vroeg ik mij af hoe ik mij hier in hun situatie zou voelen, redden.
Het denkbeeldige antwoord op die vraag, sterkt mij in mijn gevoel dat ik er goed aan doe hier te werken. De sfeer is goed, ik heb mij in ieder geval geen moment onveilig gevoeld.
Het mooie van deze job, is de teamspirit die ik iedere keer weer ervaar. Een klein team van vrijwilligers en vaste krachten zit hier met 1 gezamenlijke missie en dat voel je! Ik sloot ook vandaag weer met een lach op mijn gezicht mijn computer af, dankbaar dat ik mijn steentje op deze manier mag bijdragen. Het nieuws kan je verlammen, maar hier krijg ik energie, ik denk dat ik nog maar even blijf.