Vandaag heb ik als vrijwilliger meegedraaid in één van de supermarkten die meedeed aan de actie van De Voedselbank Apeldoorn. Buiten scheen de zon, handig als je onbekenden tijdens hun verplichte boodschappenrondje om een gunst moet vragen.

In de 2,5 uur die ik bij de ingang heb gestaan, heb ik de maatschappij in al zijn verschijningsvormen voorbij zien komen. Ik voelde me soms net een menselijke scan. Maar ook zelf werd ik gescand. Nieuwsgierige, open blikken werden afgewisseld met ontwijkende blikken. Bijna boos, geïrriteerd, liep een enkeling je soms het liefst zo snel mogelijk voorbij.

Maar gelukkig werd er ook heel vaak spontaan meegedaan. En zo vulden  de kratten zich uiteindelijk bijna als vanzelf. Één vrouw kwam zelfs terug, ze had thuis aan haar kinderen over de actie verteld en die gaven haar vervolgens geld uit hun spaarpot zodat ze nog wat boodschappen extra kon doneren. Mooi!

Een paar reactie’ s zag ik niet aankomen, zoals: ” Ik moet al zoveel boodschappen doen” , “NEE!”, “Je staat hier helemaal verkeerd, je moet dáár gaan staan!”, “Ik ben meer voor dieren”. “Nee, nu niet, ik ben even bezig”,  “Nee, ik ben één keer door jullie  belazerd, doe nooit meer mee!”

Ok, prima, moet kunnen, zo heeft iedereen zijn eigen verhaal/reden om niet mee te doen. Maar waarom zo boos? Ik ben maar gewoon blijven lachen. En dat leverde uiteindelijk ook leuke reactie’ s op. Reacties als ” Voor jou altijd!”, ” Wat goed dat jullie dit doen” en “Succes”,  maakten dat ik aan ’t eind van de middag tevreden weer naar huis ging. Wat is dit toch een mooie laagdrempelige actie.