Onlangs, tijdens de herdenkingsdienst van een veel te vroeg en plotseling overleden vriendin, sprak haar hartsvriendin over de “parels van herinneringen” waarvan ze samen, gedurende hun lange vriendschap, denkbeeldig een mooie ketting hadden geregen. Mooie herinneringen werden met de aanwezigen gedeeld, het besef dat die ketting veel langer had moeten zijn, greep mij bij de keel.
Sindsdien denk ik ook in “parels” en ben ik mij steeds meer bewust van de parels aan mijn eigen ketting. Grote parels en hele kleine parels, ze zijn mij even dierbaar.
December 2014 belandde ik na een reorganisatie in de WW. Het was de tweede keer in mijn loopbaan dat een werkgever mij een overstap naar het westen van het land aanbood. Ook deze keer nam ik het aanbod niet aan. Ik ging er van uit dat er in de buurt van Apeldoorn ook wat voor me te vinden zou zijn.
Het duurde deze keer uiteindelijk langer dan ik had gehoopt, reacties van potentiële werkgevers dat men meer dan 600 brieven had ontvangen, deden mij soms écht wel de moed in de schoenen zakken. Maar ook, of misschien wel juist in deze periode, heb ik veel parels aan mijn ketting mogen rijgen. Gratis en voor niets, door gewoon de deur uit te gaan.
Via vrijwilligerswerk,  (netwerk)bijeenkomsten voor werkzoekenden bij o.a. 100 Talentvolle vrouwen etc., ontmoette ik weer nieuwe mensen en deed zo een hoop ervaringen op. Dit alles gaf mij de energie en het vertrouwen om op deze voet door te blijven gaan.
In maart 2016, een tijd waarin grote ontslagronde’s in de detailhandel schering en inslag waren, bemachtigde ik een voorlopig (mini) contract bij Karwei Apeldoorn West, mijn favoriete bouwmarkt. Ik voelde mij de koning te rijk. Voor mijn gevoel had ik lang op de “reservebank” gezeten en nu deed ik weer mee. Helaas waren de uren niet afdoende, dus moest ik op zoek naar een aanvullende, dan wel vervangende baan. Een zogenaamde “stapelbaan” was nog niet zo maar gevonden en hierdoor bleef ik deels in de WW.
Eind augustus, kreeg ik na een sollicitatiegesprek een telefoontje waarin mij een baan bij de Nederlandse Volleybal Bond werd aangeboden. Zo heb je geen baan, zo heb je er twee!
Hoe erg ik het ook naar mijn zin heb gehad bij de Karwei, ik koos voor de NeVoBo. Het voelt als een soort van “come-back” in de volleybalwereld. “Alsof het zo heeft moeten zijn”, hoor ik vaak de laatste tijd.
Als medewerkster wedstrijdwezen krijg ik nu te zien wat er allemaal bij komt kijken om je wekelijkse pot volleybal te kunnen spelen. Het volleybal liep lange tijd als een rode draad door mijn leven en die draad mag ik nu weer oppakken. An offer I can’t refuse!
Ook in het volleybal kreeg ik lang geleden het aanbod om in het westen van het land te gaan spelen. Ik deed het niet, want in Apeldoorn lagen de parels op dat moment voor het oprapen in de Dynamohal. Ze liggen nu op zolder in de vorm van foto’s en krantenknipsels.
De periode van het in de WW zitten is straks voorbij. Een heerlijk vooruitzicht. Het geeft weer ruimte en rust voor nieuwe dingen, nieuwe plannen.
Komende week neem ik afscheid van mijn collega’s bij de Karwei, de leuke tijd die ik daar heb gehad, rijg ik als grote parel aan mijn ketting! En nieuwsgierig en enthousiast begin ik aan mijn nieuwe hoofdstuk bij de NeVoBo.
Ik heb de afgelopen periode mogen ervaren dat veranderingen op zijn tijd helemaal niet slecht voor je zijn, het levert vaak hele mooie parels op!