“Aanvang 12.00 uur” stond er in de aankondiging. Om kwart voor twaalf meldde ik mij gisteren in de druilerige regen bij de nog dichte deur van boekhandel Nawijn en Polak. Samen met een dertigtal andere geïnteresseerden én met Özcan Akyol, één van de twee sprekers waarvoor ik op de fiets was gestapt. Een boekhandel kent nou eenmaal geen artiesteningang en laten we dat vooral zo houden, het heeft zo zijn charme.
Even later zat ik midden in de winkel tussen de volle en uitnodigende boekenkasten op een plastic klapstoel, schouder aan schouder en met mijn knokkelige knieën in de rug van een onbekende man voor mij. Maar het hinderde niet. We hadden er duidelijk allemaal zin in. Voor ons was een bescheiden podium gecreëerd, het bleek meer dan genoeg voor het duo Levi Weemoedt & Özcan Akyol. We kregen een soort cabaretesk voorgeschoteld dat in een theater niet zou misstaan. Over een al doodgewaande dichter die in zijn zeventigste levensjaar nog springlevend blijkt te zijn. In de jaren tachtig bij lezend Nederland geroemd om zijn talent, maar, zo vertelde hij, hij was ook grote delen van zijn (schrijvende) leven onzichtbaar. Had last van sociaal ongemak, onzekerheid en depressieve gedachten. Hij verloor zijn vrouw, vond zijn heil in de drank, oftewel, onderging het leven in al zijn rauwheid. Maar hij schreef. Goddank!
En toen was daar zijn grote fan Özcan, die de kans kreeg om hem te herintroduceren bij het grote publiek en dat is meer dan gelukt. In twee maanden tijd beleeft de bundel “Pessimisme kun je leren” al zijn achtste druk. Het schijnt dat ze elkaar pas vijf of zes keer in het echt hebben gesproken, maar je krijgt het idee dat ze al jaren dikke vrienden zijn. Hun energie is aanstekelijk en door gewoon zichzelf te zijn krijgen ze met het grootste gemak het publiek op hun hand. Gekscherend noemen ze elkaar vader en zoon. Mooi en ontroerend, gezien hun beider eigen vader – zoon relatie.
Na een kleine drie kwartier namen ze helaas al afscheid, ze moesten door naar Amsterdam, waar volgens Levi “Meer provincialen wonen dan op de Veluwe”. De tranen van het lachen nog vanachter mijn brillenglazen wegpoetsend, kocht ik hongerig naar meer, van beide een gesigneerd boek.
In mijn ogen verdienen ze naast de titel “Schrijver” en/of “Dichter” beide ook die van “Meesterverteller”. En ik hoop na gisteren alleen maar dat Levi, zoals door hem gezegd, niet echt vier jaar gaat doen over zijn nieuwe boek/bundel, want zo lang wachten kunnen een hele hoop (nieuwe) fans echt niet meer!