Beste Jeroen,

Regelmatig kijk ik naar je programma “Pauw”.  Zo ook vorige week naar de uitzending met daarin als gast o.a. Sharon Dijksma en Maarten van Rossem. Sharon vertelde over de door haar georganiseerde klimaatconferentie in Californië, kort voordat Trump besloot uit het klimaatakkoord te stappen.
Ze zei dat “De trein niet meer te stoppen was”, of Trump nu mee bleef doen of niet. Sharon’s verhaal gaf mij hoop. Ze oogt vastberaden in haar zoektocht naar oplossingen om o.a. de uitstoot van schadelijke stoffen te verminderen. Ik zag een politica die al jaren meedoet, daardoor is gegroeid en veel parate kennis heeft.
Maar voordat ik er erg in had, gaf jij het gesprek een wending waar ik echt boos om werd. Natuurlijk, jij kan ook niet alles weten. Maar juist omdat jij veel zendtijd hebt, dus invloed, en zoiets, in mijn ogen, onwetends zei, maakte je hiermee iets in mij los dat uiteindelijk in deze “blogbrief” resulteerde.
Je verbaasde je erover dat “kernenergie niet wordt meegenomen als serieuze optie om de uitstoot van CO2 tegen te gaan”. Hardop vroeg je je af of “mensen soms niet te vroeg al een standpunt hebben ingenomen en daar vervolgens niet meer van af te halen zijn. Want, zo zei je “Ook in kernenergie zit nl. ontwikkeling “.
Sharon beaamde dat, maar wees je (gelukkig) ook op dat onopgeloste grote probleem van kernenergie en wel: het afval! Jou reactie: “ja, ja, ja, maar daar zijn al fusie ideeën over zodat je minder afval krijgt”.
Op dat moment bemoeide Maarten van Rossem zich ermee. Hij herinnerde je aan de ongelukken die in het verleden plaats hadden gevonden met kernenergie. En…. hij noemde Fukushima. Toevallig had ik daar onlangs nog een blog over geschreven, dus mijn aandacht had hij.
En toen gebeurde het, je zei:” Ja, maar er is overigens niemand bij dood gegaan”. Maarten op zijn beurt, betwijfelde dat, waarop jij reageerde met: “Tenzij de Japanners dat stil houden, ha, ha”, ja, je zag er blijkbaar de humor nog wel van in. Ik werd alleen maar bozer.
Sharon was duidelijk op de hoogte, ze wees je op de grote gevolgen van die ramp. En toen, toen greep je redactie in. Je kreeg “hou op”, “schei uit” te horen via je oortje. Ik zou ze er dankbaar voor zijn, want Sharon had waarschijnlijk één blik met ellendige voorbeelden opengetrokken ,waardoor er geen tijd meer zou zijn geweest voor de andere gasten aan tafel, stel je voor….Maar eigenlijk was ik wel heel benieuwd hoe het gesprek dan verder was verlopen. Hoeveel ogen zouden er zijn geopend in Nederland?
Ik verbaas mij er echt over dat we er zo weinig over horen in de (Nederlandse) media. En ja, misschien houden de Japanners het wel stil. Als ik Booking.com mag geloven, worden de hotelkamers in Fukushima nog steeds grif geboekt. In 2013 werd bekend gemaakt dat de OS in 2020 in Japan zullen plaatsvinden, blijkbaar was het IOC er van overtuigd dat Japan de situatie onder controle had en dat het, zeker tegen die tijd wel veilig zou zijn.
Maar als je er even voor gaat zitten, zal je zien dat je een avondvullend programma maakt met wat er wél te vinden is, over de gevolgen van de kernramp in Fukushima. Ik voeg deze link toe naar één van de (weinige) Nederlandstalige artikelen, waarvan ik zo hoop dat er helemaal niets van waar is… Maar, als er ook maar een heel klein deel van waar is, is dat toch al een hele goede reden om je er als programma maker verder in te verdiepen?

Met vriendelijke groet,
Jolanda